«Στο σπίτι της Μαρίας» στηρίζουν άγαμες μητέρες
Του Νίκου Ασλανίδη
Όλα ξεκίνησαν το 1984, όταν δύο άγαμες μητέρες βρέθηκαν στο δρόμο και δεν είχαν που να πάνε. Δεν τις ήθελαν ούτε οι σύντροφοί τους, ούτε η οικογένειά τους γιατί είχαν μείνει έγκυες. Τότε, ζήτησαν βοήθεια και ως εκ θαύματος συνάντησαν τον ιερέα Κωνσταντίνο Πλευράκη και την πρεσβυτέρα Στυλιανή που τις φιλοξένησαν στο διαμέρισμά τους. Επειδή όπως διαπίστωσαν ο ιερέας και η πρεσβύτερα, το πρόβλημα στην Ελλάδα ήταν μεγάλο, αποφάσισαν να πουλήσουν το διαμέρισμά τους και να δημιουργήσουν έναν ξενώνα στη Θέρμη Θεσσαλονίκης. Είναι «το σπίτι της Μαρίας» όπου μπορεί να καταφύγει, χωρίς καμία οικονομική υποχρέωση, κάθε γυναίκα που είναι έγκυος και δεν έχει που να μείνει.
Μέχρι τώρα απ’ αυτόν τον ξενώνα έχουν περάσει περισσότερες από 150 γυναίκες με τα παιδιά τους.
Το Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό Ίδρυμα «Ο Ευαγγελιστής Μάρκος» πλέον, ανήκει στην ιερά Μητρόπολη Κασσανδρείας και ο ξενώνας είναι άμεσης υποδοχής και προστασίας κάθε άγαμης κοπέλας που χρειάζεται καταφύγιο και βοήθεια.
Αρχικά π. Κωνσταντίνε πείτε μας πως γίνατε ιερέας;
Γεννήθηκα σε ένα χωριό της Ιεράπετρας στην Κρήτης και θυμάμαι όταν ήμουν μικρός ήρθε ο δεσπότης και του κάναμε υποδοχή. Ήταν πάνω σε ένα γαϊδουράκι και εγώ θυμάμαι μικρό παιδί στην αγκαλιά της μάνας μου που τον έβλεπα με την πομπή πώς περνούσε κάτω από τις χαρουπιές και πως τον υποδέχθηκε ο κόσμος... Στο χωριό μας είχαμε και δύο πολύ καλούς ψαλτάδες.
Τον Εμμανουήλ Φανουράκη και τον Μιχαήλ Παπαντωνάκη, οι οποίοι είχαν πάει στο Άγιο Όρος και ήξεραν να ψέλνουν πολύ ωραία. Ο Παπαντωνάκης που μας έβλεπε πολύ στοργικά, πήγε μία μέρα στο δάσκαλο μας και ζήτησε μερικά παιδιά να πάνε να τους μάθει να ψέλνουν. Ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά ήμουνα και εγώ και έτσι έμαθα να ψάλω και αγάπησα το ψαλτήρι. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να είμαι στην εκκλησία και να μην ψέλνω. Αυτό σημάδεψε τη ζωή μου.
Πότε γίνατε ιερέας;
Μόλις τελείωσα το γυμνάσιο πήγα στη θεολογική σχολή, εδώ στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια μόλις τελείωσα τη σχολή, παντρεύτηκα και μετά έγινα διάκονος, στις 25 Απριλίου του 1959, την ημέρα μνήμης του Ευαγγελιστή Μάρκου. Μετά από δύο χρόνια συμπτωματικά χειροτονήθηκα ιερέας, στο ναό της Αγίας Θεοδώρας, πάλι την ημέρα μνήμης του Ευαγγελιστή Μάρκου. Όπως είπε ο τότε μητροπολίτης που με χειροτόνησε, ο Παντελεήμονας, ήταν ευλογητή σύμπτωση.
Πρεσβυτέρα: Ήταν ευλογία πραγματική όταν για δεύτερη φορά «συναντήσαμε» τον Ευαγγελιστή Μάρκο, στη χειροτονία και σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα εκκλησάκι με το όνομά του και να θυμόμαστε τις δύο χειροτονίες. Εγώ είμαι μοναχοκόρη και ο πατέρας μου όταν άκουσε το τάμα μας, μας είπε: «Εγώ θα δώσω τα χρήματα και βρείτε εσείς ένα κτήμα να χτίσετε την εκκλησία.
Έτσι βρήκαμε ένα χωράφι οχτώ στρέμματα εδώ στη Θέρμη και αρχίσαμε τον αγώνα μας. Γρήγορα καταλάβαμε ότι αυτό το κτήμα ήταν σαν ένας τρύπιος κουμπαράς… Έπρεπε να κάνουμε γεώτρηση για νερό και να κάνουμε περίφραξη για να χτίσουμε το εκκλησάκι και να μνημονεύουμε τον Ευαγγελιστή Μάρκο.
Στο μεταξύ, το 1981 συναντήσαμε τον Άγιο Πορφύριο, στην έδρα του στην Αθήνα. Μας δέχτηκε για τρεις ώρες και μας ευλόγησε. Του είπαμε ότι θέλουμε να κάνουμε ένα εκκλησάκι και να μας πει τη γνώμη του. Τότε λοιπόν ο Άγιος Πορφύριος μας είπε τρία πράγματα: Πρώτον, να έχετε τον ίδιο ζήλο που έχετε τώρα. Δεύτερον, να έχετε την ίδια αγάπη που έχετε για τον Χριστό και τρίτον ο Θεός θα δείξει τι θέλει από εσάς.
Τελικά τι έγινε;
π. Κωνσταντίνος: Όταν ήμουν ιεροκήρυκας στη μητρόπολη Αρναίας, λειτούργησα στην αγρυπνία του Δεκαπενταύγουστου και μετά το τέλος της λειτουργίας με πλησίασε μία νεαρή κοπέλα και μου ζήτησε να εξομολογηθεί. Της είπα να έρθει την επόμενη μέρα γιατί ήταν πολύ αργά αλλά μου είπε ότι είναι αδύνατον γιατί θα έφευγε. Έτσι λοιπόν κάτσαμε κάτω από ένα κυπαρίσσι και έκανα την εξομολόγηση. Μου είπε την ιστορία της αδερφής της που ήταν ανύπαντρη μητέρα. Είχε γεννήσει ένα παιδί εκτός γάμου και δεν το είχε πει στους γονείς τους και κρυβόταν κάπου στην Αθήνα. Ήταν απελπισμένη και δεν ήξερε τι να κάνει. Έτσι λοιπόν τότε της είπα να έρθει να μείνει στο διαμέρισμά μας. Θυμάμαι όταν ήμουν διάκονος πάλι είχα αντιμετωπίσει μία τέτοια ιστορία. Είχε έρθει μία κοπέλα η οποία είχε μείνει έγκυος από έναν αξιωματικό. Πήγα και τον βρήκα αλλά αυτός δεν ήθελε με τίποτα να την παντρευτεί. Ο Θεός μου έδειχνε σημάδια για το τι έπρεπε να κάνω.
Πρεσβυτέρα: Λίγο αργότερα μου είπαν για μία ακόμη κοπέλα που είχε γεννήσει και ο σύντροφός της την απειλούσε ότι εάν πάει στο σπίτι του, θα σφάξει την ίδια και το παιδί τους. Της είπα λοιπόν να έρθει κι αυτή στο διαμέρισμά μας. Ο Χριστός την αμαρτία την καταδίκασε, τον αμαρτωλό όμως τον αγκάλιασε. Δεν μπορούσαμε να πούμε σ’ αυτές τις κοπέλες ότι από τη στιγμή που έκανες αυτό που έκανες, πάνε να πνιγείς κι εσύ και το παιδί σου.
Ούτε μπορούσαμε να πούμε άντε και η Παναγιά μαζί σου και πάνε στο καλό. Έπρεπε να δείξουμε έμπρακτα την συμπαράσταση μας. Έτσι ξεκίνησαν όλα και σκεφτήκαμε να κάνουμε έναν ξενώνα εδώ στο κτήμα μας στη Θέρμη. Τότε αποφασίσαμε με τον πατέρα Κωνσταντίνο να πουλήσουμε το διαμέρισμα και να κάνουμε τον ξενώνα για τις άγαμες μητέρες.
Γιατί τον ονομάσατε «το σπίτι της Μαρίας»;
Πρεσβυτέρα: Για να μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός έκανε το μυστικό δείπνο στο σπίτι της μητέρας του Ευαγγελιστή Μάρκου, της Μαρίας. Η Μαρία λοιπόν φιλοξένησε τον μελλοθάνατο Χριστό. Κι εμείς έπρεπε να φιλοξενήσουμε τα μελλοθάνατα παιδιά. Για να βρουν κοντά μας τροφή και στέγη. Γιατί όπως καταλαβαίνετε εάν οι μητέρες αυτές δεν βρίσκανε ένα στήριγμα, τα παιδιά αυτά θα τα είχαν κάνει έκτρωση. Γι’ αυτό λοιπόν κι εμείς αυτό τον ξενώνα μας, το ονομάσαμε «το σπίτι της Μαρίας»…
Συνολικά δηλαδή πόσες μητέρες έχουν περάσει από το ίδρυμα;
π. Κωσταντίνος: Δεν μπορώ να σας πω ακριβώς έναν αριθμό αλλά το σίγουρο είναι ότι πρέπει να είναι πάνω από 150 μητέρες με τα παιδιά τους. Πολλές φορές έρχονται και γυναίκες παντρεμένες οι οποίες έχουν κακοποιηθεί απο τον σύζυγό τους και παίρνουν και τα παιδιά τους και έρχονται στο ίδρυμα.
Πόσες μητέρες με τα παιδιά τους μπορείτε να φιλοξενήσετε με την υπάρχουσα υποδομή;
π. Κωνσταντίνος: Ποτέ δεν είχαμε περισσότερες από εφτά μητέρες στο ίδρυμα. Αναλογιστείτε ότι έχουν μαζί και τα παιδιά τους και θέλουμε το λιγότερο 15 μερίδες φαγητό κάθε μέρα, πρωί, μεσημέρι βράδυ. Οι ανάγκες είναι μεγάλες αλλά μέχρι τώρα τα έχουμε καταφέρει.
Πρεσβυτέρα: Από την ώρα που μία κοπέλα θα έρθει εδώ δεν χρειάζεται να νοιαστεί για τίποτα. Η ψυχή της είναι γεμάτη φόβο γι’ αυτό φροντίζουμε τα πάντα εμείς. Γι’ αυτό λέμε στα έντυπα που μοιράζουμε: Γυναίκα που έμεινες μόνη και εγκυμονείς. Μη βιάζεσαι να χαρίσεις το παιδί σου στο θάνατο. Δεν είσαι μόνη. Κοντά σου βρίσκονται όλα τα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού. Έλα κοντά μας να σε βοηθήσουμε.
Μέχρι πότε μπορούν να μείνουν οι μητέρες και τα παιδιά τους στο ίδρυμα;
π. Κωνσταντίνος: Συνήθως κάθονται στο ίδρυμα δύο με τρία χρόνια. Προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα τους πριν φύγουν. Δεν τους λέμε βιάσου φύγε από το ίδρυμα και τα λοιπά. Κάνουμε προσπάθειες να την ενώσουμε την οικογένειά της ή με τον άντρα της και πολλές φορές τα καταφέρνουμε. Έχουμε κάνει αρκετούς γάμους εδώ και χαρήκαμε πάρα πολύ που τελικά η ιστορία είχε αίσιο τέλος.
Ο τρόπος ζωής εδώ είναι καθαρά εκκλησιαστικός. Υπάρχουν πολλές κοπέλες που είναι κοσμικές και φεύγουν μόνες τους χωρίς να μας πουν ούτε ένα γεια γιατί δεν θέλουν να μείνουν σε έναν χώρο εκκλησιαστικό. Υπάρχει μία κοπέλα από το Μεξικό η οποία ζει στο ίδρυμα εδώ και 17 χρόνια γιατί δεν έχει που να πάει. Δεν βάζουμε κάποιο περιθώριο για να μείνει κάποιος εδώ, όπως καταλαβαίνετε. Εμείς δεν πρόκειται να διώξουμε κάποιον άνθρωπο εάν δε βρεθεί λύση στο πρόβλημα.
Η διαμονή τους όλο αυτό το χρονικό διάστημα είναι δωρεάν;
π. Κωνσταντίνος: Βεβαίως, δεν πληρώνουν απολύτως τίποτα. Εμείς φροντίζουμε για τη διαμονή τους, τη διατροφή τους, τα πάντα. Δεν έχουν παπούτσια να φορέσουν, θα πρέπει να βρούμε παπούτσια να τους δώσουμε. Δεν έχουν ρούχα να φορέσουν, θα πρέπει να βρούμε ρούχα να τους δώσουμε. Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που μας στηρίζουν σ’ αυτή την προσπάθεια και μας φέρνουν ρούχα, τρόφιμα, παιχνίδια και ό,τι άλλο χρειαζόμαστε.
Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζεται οικονομικά προβλήματα;
π. Κωνσταντίνος: Φοβερά προβλήματα. Κάθε φορά χρεωνόμαστε και στη συνέχεια ψάχνουμε να βρούμε χρήματα να ξεχρεώσουμε. Είναι ένας διαρκής αγώνας.
Πρεσβυτέρα: Δυστυχώς δεν μας στηρίζουν τα μεγάλα ιδρύματα που έχουν πόρους. Μας στηρίζει ο απλός κόσμος που παρά την οικονομική κρίση μας φέρνει τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα και τα δίνουμε σε όσους δεν έχουν.
Τώρα ποιοι είναι οι στόχοι σας;
π. Κωνσταντίνος: Το ίδρυμα μας είναι κοινωνικών και παιδαγωγικών εφαρμογών. Δηλαδή μας ενδιαφέρει να βοηθήσουμε τον παπά, τον δάσκαλο, τον κοινωνικό λειτουργό σε βασικά θέματα της δουλειάς τους. Ένας κοινωνικός λειτουργός για παράδειγμα που δεν έχει αυτοκίνητο να πάει να κάνει δουλειά του, εμείς μπορούμε να του διαθέσουμε το αυτοκίνητο που έχουμε εδώ στο ίδρυμα να πάει να κάνει τη δουλειά του. Θέλουμε ο κόσμος που έρχεται στην εκκλησία να μην ακούει μόνο ψαλμωδίες αλλά να βλέπει σε έντυπα που του δίνουμε ότι ακούγεται την ώρα της θείας λειτουργίας.
Ο ένας στόχος λοιπόν είναι η θρησκευτική λατρεία και ο άλλος στόχος είναι το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Το πρόβλημα αυτό είναι οξύτατο. Ο ελληνικός πληθυσμός μειώνεται 55.000 κάθε χρόνο. Εμείς λέμε ότι ο πληθυσμός μας μπορεί να αυξάνεται μέχρι και 500.000. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Εάν αποφασίσει η κυβέρνηση να θέση υπό την προστασία της κάθε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη νομίζω ότι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα. Το κράτος μπορεί να πάρει αυτά τα παιδιά που θα γεννηθούν από μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και να τα δώσει στα άτεκνα ζευγάρια. Ούτε θα πληρώσει ιδρύματα για να τα μεγαλώσει, ούτε θα έχει άλλα έξοδα.
Το κράτος μπορεί να χρηματοδοτήσει την κάθε κοπέλα που έχει μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και να της πει μην το σκοτώσεις το παιδί σου, πάρε και αυτά τα χρήματα να το γεννήσεις. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να έχουμε αύξηση του ελληνικού πληθυσμού.
Υπάρχει και ένας τρίτος στόχος που είναι το μορφωτικό. Θέλουμε να κάνουμε ένα πνευματικό κέντρο και να καλούμε Έλληνες και ξένους επιστήμονες όλο το χρόνο για να κάνουν σεμινάρια. Για την ελληνική γλώσσα, την ιστορία, τον πολιτισμό, την Ορθοδοξία. Να παρακολουθήσουν αυτά τα σεμινάρια παιδιά Ελλήνων από όλο τον κόσμο αλλά και φιλέλληνες. Θέλουμε να διαδώσουμε το ελληνικό πνεύμα.
Γι’ αυτό το σκοπό αγοράσαμε ένα κτήμα 53 στρεμμάτων στη Χαλκιδική, όπου φυτεύουμε δέντρα, έχουμε βάλει ζώα και είναι το όραμα μας. Και ο τέταρτος σκοπός μας είναι η ελληνίδα μάνα.
Απ’ αυτήν εξαρτάται το μέλλον του έθνους. Θα σας πω μόνο ένα πράγμα. Θυμηθείτε πόσο καλό έκανε η μάνα του μεγάλου Κωνσταντίνου, η Αγία Ελένη, ή η Παναγία μας και θυμηθείτε πόσο κακό έκανε η μάνα του Χίτλερ. Μπορεί λοιπόν η κάθε μάνα να συνειδητοποιήσει το ρόλο της και να δώσει στον κόσμο μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 8 Νοεμβρίου 2020
Πηγή: 